حافظ، حافظه ماست.

شب یلدا حافظ این شعرو برام آورد. نسبت به نیتم عجیب بود:)

 خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است / چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است

 جانا به حاجتی که ترا هست با خدا / کآخر دمی بپُرس که ما را چه حاجت است

 ای پادشاهِ حُسن خدا را بسوختیم / آخر سوال کن که گدا را چه حاجت است

 اربابِ حاجتیم و زبان سوال نیست / در حضرتِ کریم تمنّا چه حاجت است

 محتاج قصّه نیست گرت قصدِ خون ماست / چون رخت از آنِ تُست به یغما چه حاجت است

 جامِ جهان نماست ضمیرِ مُنیر دوست / اظهارِ احتیاج خود آنجا چه حاجت است

آن شد که بارِ منّتِ ملّاح بُردمی / گوهر چو دست داد به دریا چه حاجت است

 ای مدّعی برو که مرا با تو کار نیست / احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است

 ای عاشقِ گدا چو لبِ روح بخشِ یار / میداندت وظیفه تقاضا چه حاجت است

 حافظ تو ختم کن که هُنر خود عیان شود / با مدّعی نزاع و محاکا چه حاجت است

تفسیر و معنی