مهدی اخوان ثالث

برف می بارید و ما آرام،

گاه تنها، گاه با هم، راه می رفتیم.

چه شکایت های غمگینی که می کردیم،

یا حکایت های شیرینی که می گفتیم.

هیچکس از ما نمی دانست

کز کدامین لحظه شب کرده بود این باد برف آغاز.

هم نمی دانست کاین راه خم اندر خم

بکجامان می کشاند باز.

مهدی اخوان ثالث

حافظ، حافظه ماست.

شب یلدا حافظ این شعرو برام آورد. نسبت به نیتم عجیب بود:)

 خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است / چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است

 جانا به حاجتی که ترا هست با خدا / کآخر دمی بپُرس که ما را چه حاجت است

 ای پادشاهِ حُسن خدا را بسوختیم / آخر سوال کن که گدا را چه حاجت است

 اربابِ حاجتیم و زبان سوال نیست / در حضرتِ کریم تمنّا چه حاجت است

 محتاج قصّه نیست گرت قصدِ خون ماست / چون رخت از آنِ تُست به یغما چه حاجت است

 جامِ جهان نماست ضمیرِ مُنیر دوست / اظهارِ احتیاج خود آنجا چه حاجت است

آن شد که بارِ منّتِ ملّاح بُردمی / گوهر چو دست داد به دریا چه حاجت است

 ای مدّعی برو که مرا با تو کار نیست / احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است

 ای عاشقِ گدا چو لبِ روح بخشِ یار / میداندت وظیفه تقاضا چه حاجت است

 حافظ تو ختم کن که هُنر خود عیان شود / با مدّعی نزاع و محاکا چه حاجت است

تفسیر و معنی