نوشتن های مکرر
می نویسیم
اما چه چیزی در درون ماست؟ آیا جرئت نوشتن منویات! درونی خودمون رو داریم؟
آیا اونچه در درون ماست برای کسی ارزشمنده؟
تا کجا به دنبال ارزش های درونی مون می دویم؟
از من بپرسی!؟ تا خود مرگ!
زندگیم مثل صخره نوردی شده! و همه صخره های قائم!
زندگی هیچ وقت به من آسون نگرفت! هیچ وقت! این خیلی برام عجیبه.
تصمیم داشتم از یک جایی به بعد به خودم آسون بگیرم. اما ظاهرا این تو بمیری ازون تو بمیری ها نیست.
همچنان می دویم. در حالی که نفس هامون به شماره افتاده. کاش اگر قراره نرسم قبلش بمیرم!
چند روز پیش یه پست اینستا در مورد مونرو دیدم که از هوش بسیارش می گفت. نشانه هوش اون رو خودکشیش در جوانی می دونست. اون روز به اون پست خندیدم و به نظرم حتی احمقانه اومد. اما الان خودم جمله ای مشابه رسیدم.
قطعا مونرو توی ایران زندگی نکرده! و سختی های من رو نکشیده! جنگ هایی که من کردم نکرده!
به قول عزیزی! حال اون خوب بوده. چون حال عموم آدمای ساکن در اروپا و آمریکا خوبه!!
یا منم و آرزوهام و تلاش برای اونها
یا من نیستم!
- ۹۷/۰۳/۱۸