إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَیْئاً أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ«82»
آرام باش..
هیچ چیز، ارزش
این همه دلهره را ندارد.
ما رفته‌ایم..
و الان تاریخ، ۱۴۹۷ است..
نود دقیقه داشتیم امید رو تجربه مى کردیم ، امید چیزِ قشنگیه ولى همینقدر ترسناک کشنده ست
تنهاترین نهنگ دنیا؛ عنوانی بود که نیویورک تایمز در سال ۲۰۰۴ به یک وال آبی داد! ، قضیه از این قرار بود که تنهاترین نهنگ ، نهنگی بود که دانشمندان او را از سال ۱۹۹۲ تحت نظر داشتند تا بالاخره علت تنهایی‌اش را کشف کردند!
نهنگ ۵۲ هرتزی ، نامی بود که دانشمندان پس از ضبط صدایش برای او در نظر گرفتند . محدوده صوتی آواز وال‌های آبی بین ۱۵ تا ۲۰ هرتز است در حالی که آواز این نهنگ فرکانسی معادل ۵۲ هرتز داشت ، در نتیجه توسط هیچ نهنگ دیگری قابل شنیدن و شناسایی نبود ...این نهنگ که به خاطر فرکانس صدایش «52 هرتز» نیز نامیده می‌شود، تنهاترین نهنگ دنیا خوانده می‌شود که هیچ پاسخی برای نغمه‌های عاشقانه‌اش دریافت نمی‌کند. «52 هرتز» نه تنها در فرکانسی به مراتب بالاتر می‌خواند، بلکه بسیار کوتاه‌تر و به دفعات بیشتری نسبت به دیگر گونه‌های نهنگ می‌خواند، تو گویی به زبانی صحبت می‌کند که تنها خود آن را می‌فهمد و عجیب‌تر آنکه در انتخاب مسیر مهاجرت خود هم هرگز مسیر سایر نهنگ‌ها را انتخاب نمی‌کند!
این داستان شاید حکایت تنهایی خیلی از ما باشد ، سخن گفتن و زیستن در آواها ، رویاها و دنیاهایی که توسط دیگران قابل دیدن، شنیدن و درک کردن نیست.
گروه iday که یک گروه موسیقی روسی می‌باشد با الهام از زندگی این نهنگ یک قطعه ساخته‌است که از صدای ضبط شده همین نهنگ تنها هم در این قطعه استفاده شده است.
صدای پس زمینه آهنگ آوای تنهاترین نهنگ دنیاست.
آهنگ تصویری بر اساس صدای تنهاترین وال جهان که فرکانس صدایش با فرکانس گونه خودش فرق می کند!
منبع: کانال تبلیغاتی کروشه در تلگرام
برای آهنگ به کانالشون مراجعه کنید
I just reach a steady state in my life:
feeling numb!
آدمها وقتی ناامید می شوند؛
به خیلی کمتر از آنچه لیاقتش را دارند
راضی می شوند و این دلیلی ست
برای وجود آدمهای نالایق در زندگیمان .
ویدئوشو هم ببینین قشنگه
نوشتن های مکرر
می نویسیم
اما چه چیزی در درون ماست؟ آیا جرئت نوشتن منویات! درونی خودمون رو داریم؟
آیا اونچه در درون ماست برای کسی ارزشمنده؟
تا کجا به دنبال ارزش های درونی مون می دویم؟
از من بپرسی!؟ تا خود مرگ!
زندگیم مثل صخره نوردی شده! و همه صخره های قائم!
زندگی هیچ وقت به من آسون نگرفت! هیچ وقت! این خیلی برام عجیبه.
تصمیم داشتم از یک جایی به بعد به خودم آسون بگیرم. اما ظاهرا این تو بمیری ازون تو بمیری ها نیست.
همچنان می دویم. در حالی که نفس هامون به شماره افتاده. کاش اگر قراره نرسم قبلش بمیرم!
چند روز پیش یه پست اینستا در مورد مونرو دیدم که از هوش بسیارش می گفت. نشانه هوش اون رو خودکشیش در جوانی می دونست. اون روز به اون پست خندیدم و به نظرم حتی احمقانه اومد. اما الان خودم جمله ای مشابه رسیدم.
قطعا مونرو توی ایران زندگی نکرده! و سختی های من رو نکشیده! جنگ هایی که من کردم نکرده!
به قول عزیزی! حال اون خوب بوده. چون حال عموم آدمای ساکن در اروپا و آمریکا خوبه!!
یا منم و آرزوهام و تلاش برای اونها
یا من نیستم!
بعضی وقتا ذهن آدم به طرز عجیبی مایوس میشه ..
مثلا یه راه دورو میخوای بری و انقدر سختی میکشی که توی اون حال و احوال با خودت میگی:هیچ وقت به مقصد نمیرسم! البته بعد که میرسی به مضحک بودن اون فکر میخندی...
به همین مضحکی.. انقدر خسته ام(جسما) که فکر می کنم هیچ وقت این حجم خستگی برطرف نمیشه! البته این خستگی شاید هفته هاس که روی هم جمع شده و کوهی شده واسه خودش! یعنی میخوام بگم شاید اگر جام بودین دووم نمی آوردین
به ددلاین ها و کارهای بعدی که نگاه می کنم رمقم بریده میشه