شبا به یاد تو همش خوابای رنگی میبینم

روزا با تو زندگی رو پر از قشنگی میبینم
شبا به یاد تو همش خوابای رنگی میبینم
چشم تو رنگ عسل توی چشم تو نگاه، مثل شاه بیت غزل
لب تو غنچه ی نیمه باز باغ تن تو، آتیش سوزنده ی داغ
قد تو مثل سپیدار بلند دل تو نرم تر از صبح پرند
نرم تر از صبح پرند، نرم تر از صبح پرند

قرمزی لبای تو، تو هیچ مداد رنگی نیست
خودت تو آینه ها ببین، رنگ که به این قشنگی نیست
شاخه گل حیاط ما به آب و رنگش مینازه
اما تو که خونه باشی هی پیش تو رنگ میبازه

آهنگ مداد رنگی ابی

آهنگ های قدیمی یه چیزایی رو برام تداعی می کنن. حس خاص و ناب کودکی هام... باهاشون تنها می تونم اشک بریزم.. به خاطر تمام حس های قشنگ از دست رفته .. به یاد جوونی های مادر و پدرم و کودکی های خودم...

توی این دنیا هیچ چیزی برام غم انگیزتر از پیر شدن پدر و مادرم نبود! از همون 5 - 6 سالگی فوبیای پیر شدنشون رو داشتم و هنوز هم دارم... فک نکنم از پیر شدن خودم انقد ناراحت بشم که از پیر شدن پدر و مادرم از همون کودکی هام تا حالا می ترسیدم و می ترسم.. هیچ وقت بچه خوبی براشون نبودم و نیستم. وحتی همین الان هم تصمیم هام رو طوری نمی گیرم که بیشتر پیششون باشم.. شاید خودخواهانه.. شاید سنگدلانه ...و شاید بشه اسمش رو تلاش و دست و پا زدن برای دراومدن از منجلاب و سختی های این زندگی گذاشت... انتخاب بین بد وبدتر.. افسردگی عمیق و یا خفیف.. بی معنی شدن کل زندگی و یا همچنان تلاش کردن با حالت افسردگی و با پر و بال شکسته و زخمی...این انتخاب منه...

هیچ کس رو توی این دنیا به اندازه پدرم دوست ندارم! شاید بدیهی باشه به نظر خیلی ها:) احتمالا همه همینطورن...حیف ...استغفرالله چقدر این دنیا بی رحم بود.. چقدر...